Mroźny brat Ziemi

W tym dalekim świecie obdarzonym gęstą atmosferą pojawiają się deszcze, falują jeziora i płyną rzeki. Chociaż średnia temperatura panująca na tym saturiańskim księżycu to ok. –190°C, a płynącą cieczą nie jest woda, lecz ciekłe węglowodory, to Tytana uznajemy za najlepszy znany analog Ziemi. Niedawna analiza obserwacji przeprowadzonych przez nieistniejącą już sondę Cassini dostarczyła na to kolejnego dowodu. Na Tytanie stwierdzono ulotne jasne struktury utrzymujące się od kilkunastu godzin do kilku tygodni. Dokładniejsze dociekania wykluczyły chmury i obszary pokryte lodem. Najwyraźniej widzimy tumany organicznego pyłu wzbitego z wydm przez tytanowe wiatry. Taki pył może powstawać, gdy promieniowanie słoneczne oddziałuje z cząstkami organicznymi w atmosferze. Obserwacja burz świadczy o tym, że siła wiatru na Tytanie jest kilkakrotnie większa, niż do tej pory uważano, i że – podobnie jak na goszczących burze pyłowe Marsie i Ziemi – formuje on różne struktury na powierzchni globu i przenosi materię na znaczne odległości.