Ziemia ucieka spod nóg

W ciągu zaledwie dekady znaczna część Dżakarty, liczącej 10 mln mieszkańców stolicy Indonezji, obniżyła się o 2,5 m. Ponieważ leży ona nad morzem, które w końcu zacznie ją zatapiać, władze kraju zastanawiają się nad zbudowaniem nowej stolicy na wyspie Borneo. Być może pójdą za przykładem Holendrów i odgrodzą się od morza wysokimi wałami i tamami. W dół wędruje jedna czwarta Niderlandów. Szybko pogrążają się też niektóre rejony Kalifornii, bo wypompowuje się tam spod ziemi olbrzymie ilości wody głębinowej do nawadniania upraw. W efekcie grunt systematycznie się obniża.

„Przypadków podobnych do tego ostatniego są na świecie setki, a na zagrożonych osiadaniem terenach mieszka już 635 mln ludzi” – piszą na łamach „Science” autorzy raportu zamówionego przez UNESCO. „Do 2040 r. ich liczba zwiększy się do ok. 2 mld”. Najgorzej pod tym względem jest w Chinach, Indiach, Meksyku czy USA, tylko trochę lepiej w Indochinach bądź w Iranie. W tym ostatnim kraju liczba ludności podwoiła się w ciągu pół wieku, co zwiększyło presję na rolnictwo, które z kolei zwiększyło pozyskiwanie wód podziemnych. Efekt? Irańskie miasta należą do najszybciej osiadających. Pewne ich fragmenty zapadają się z prędkością 25 cm na rok.

„Z jednej strony rolnictwo, z drugiej – suchy klimat, z trzeciej – rosnące temperatury, z czwartej – podnoszenie się poziomu mórz. Dołóżmy do tego szybko powiększającą się liczbę ludności, a uzyskamy bardzo niebezpieczną mieszankę, która w ciągu jednej, dwóch dekad może doprowadzić do kryzysu społecznego o globalnych konsekwencjach” – mówi Gerardo Herrera-García, główny autor raportu.