Rozwój perłoródki. Latem samce (1) wyrzucają do wody plemniki, zasysane z wodą przez samice (2) do wnętrza ciała. Po około 3 mies. larwy, w stadium glochidium, wydostają się na zewnątrz i w ciągu 10 dni muszą przyczepić się do skrzeli żywiciela (3). Wiosną następnego roku rozpoczynają samodzielne życie (4, 5). Rozwój perłoródki. Latem samce (1) wyrzucają do wody plemniki, zasysane z wodą przez samice (2) do wnętrza ciała. Po około 3 mies. larwy, w stadium glochidium, wydostają się na zewnątrz i w ciągu 10 dni muszą przyczepić się do skrzeli żywiciela (3). Wiosną następnego roku rozpoczynają samodzielne życie (4, 5). Wikipedia
Środowisko

Perłowe eldorado w Sudetach

Jeszcze do niedawna w wielu rzekach europejskich można było poławiać perły. Wszystko za sprawą małego mięczaka, perłoródki rzecznej, który został tak przetrzebiony, że obecnie należy do gatunków zagrożonych wyginięciem w całym zasięgu swojego występowania.

Perły od co najmniej 6 tys. lat wykorzystuje się jako ozdoby, mimo że nie są tak trwałe jak kamienie szlachetne. Perła to mieszanina aragonitu, czyli polimorficznej postaci węglanu wapnia, i konchioliny – biologicznego polimeru, który nie rozpuszcza się w wodzie, alkoholu i eterze. To konchiolina ma ograniczoną trwałość. Pod wpływem wilgoci pęcznieje, w suchych warunkach wysycha, kruszeje i się rozpada. Starzejące się perły matowieją, potem łuszczą się, pękają, aż wreszcie rozsypują. Działają na nie kwasy, pot, kosmetyki, lakier do włosów.

Wiedza i Życie 9/2016 (981) z dnia 01.09.2016; Zoologia; s. 48
Reklama